هزاره پیوند

دقت امروز، عزت فردا

نوشته: رمضانعلی محمودی

     یکی از گوهر گرانبهای هستی، که خداوند(ج) آنرا زیور انسان قرارداده است، قدرت اراده  و تصمیم گیری درامور زندگی است. این امر سبب شد تا جبر از انسان برداشته شده و انسان خود حاکم بر سرنوشت خویشتن باشد و یا بقول منطقیون، انسان از جنس و فصلی ترکیب یافته که از او بنام حیوان ناطق (حیوان متفکر، خلاق و صاحب اراده) یاد می شود و برمحور تفکر و استدلال حرکت خویش را آغاز نموده و آگاهانه راه زندگی را در پیش گرفته است. این مهم زمانی میسر است، که انسان دربعد معرفتی گامهای را برداشته باشد و باشور و شعور وارد عرصه های زندگی شود، پله های شناخت را یک یک طی نموده و با گامهای استوارتر بسوی فردا در حرکت باشد. اگر از رهگذر تاریخ به زندگانی پیشینان نظر اندازیم و زندگی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آنان را زیر زره بین مطالعه و بررسی قرار دهیم، دریافت ما چنین خواهد بود که دو دسته مردم درگذشته و متفاوت از همدیگر زندگی شانرا بسر می بردند. دسته ای بودند که قدرت انتخاب و اختیار از آنان سلب شده و جبر زمان شانه های شانرا خسته کرده بود، هیچگونه شناختی از پیرامون اطراف خود نداشتند، و حاکمان مستبد و ستمگر برگرده آنان سوار بودند و آنها نیز دست بسته در اختیار حاکمان زمان خود بودند.تاجاییکه: انسان ها، ستارگان، بت ها را بخدایی می گرفتند و با چشمان بسته ، بدور از آگاهی و شناخت زندگی را سپری می نمودند که فرجام کارشان جز ذلت و خواری چیزی دیگری نبود . در مقابل کسانی بودند، که بنای زندگی شانرا برپایه های شناخت استوار کرده بودند، ازهنجارها و ناهنجاریهای فردی، اجتماعی، سیاسی کاملا واقف بوده و آگاهانه طی طریق می نمودند، درفرجام عزت و اقتدار نصیب آنان بود. جهان امروز از این قاعده مستثنی نیست، هم اکنون درمیان ملل جهان، ملتهای وجود دارد که در تصمیم گیری قدرت اجتماعی ، سیاسی و فرهنگی هیچگونه سهمی ندارند، درطول سالیان دراز حاکمان مستبد بر گرده آنان حکومت کرده وعصاره زیبای اراده را در وجود آنان مکیده و هیچگونه زمینه را برای آنان باقی نگذاشته اند، دراین میان ملت افغانستان را می توان یکی ازملتی برشمرد که چنین تاریخ تیره ای را تجربه نموده است ،عده کثری از این مردم از حاکمیت بر سرنوشت شان درطول تاریخ محروم بوده و از هیچ نوع ظلمی درحق آنان فروگزار نشده است.  درگذرزمان، تاریخ، صفحات گوناگونی برروی این مردم گشوده، ازشاهان مستبد گرفته تا اشغال دولت انگلیس تجاوز ارتش سرخ روس، حکومت مجاهدین ، جنگهای خانمانسوز داخلی، آمدن پدیده طالب، واقعه 11 سیپتامبر و ریزش برجهای تجارت جهانی وحملات استیلاگرانه آمریکا و هم پیمانانش بالای افغانستان و سرانجام بعد از ویرانی زیر بناهای سیاسی، فرهنگی و اقتصادی کشور، کانفرانس بن روزنه تازه ای را بر رخ ملت افغانستان گشود و زمینه  مشارکت سیاسی را برای آنها فراهم ساخت، بعد از دو سال دوران اداره موقت و انتقالی حامدکرزی، مردم بسوی انتخابات ریاست جمهوری که درتاریخ این کشور کم نظیر و بی سابقه بود، گام برداشتند، تا خود رهبر سیاسی آینده شانرا انتخاب نمایند. اما نکته مهمی که نویسنده را وادار به نوشتن چند سطر کوتاهی نموده آن است که، مردم افغانستان چگونه وبا چه درکی انگشت تأیید را بر مهر زدند و آراء شانرا در صندوق ها  انداختند؟ تاریخ گویای این حقیقت است که، این مردم بیش از چند دهه جزُ جنگ و خونریزی، برادرکشی و... چیزی رابنام دموکراسی تجربه نکرده بودند، وهیچگونه فرصت مشارکت سیاسی وا جتماعی برای آنان میسور نبوده ، ظرف اندیشه ها  آکنده از نفرت، قوم پرستی، مذهب گرایی بوده ، پس چنین ملتی چگونه می تواند، آگاهانه درمشارکت های اجتماعی گام گذاشته وسرنوشت آینده شانرا تعیین نمایند و فرد اصلح را برای رهبری سیاسی برگزینند. لازم می دانم که به تجربه وسرگذشت خودم درانتخابات دور اول ریاست جمهوری افغانستان اشاره نمایم ، درآن هنگام بنده درایران بودم و درجریان انتخابات در ستاد انتخاباتی آقای حاجی محمد محقق (اصفهان) درکنار بقیه برادران و خواهران مهاجرم فعالیت داشتم، در روز انتخابات دریکی ازحوزه های اخذ رای درشهر فلاورجان اصفهان  با دیگر همکارانم دربخش ستاد، به عنوان ناظر بر صحنه انتخابات مؤظف شده بودیم، بعد از رسیدن در محل ، کار اخذ رای باخواندن آیات چندی از قرآن کریم توسط خود بنده آغاز شد، مشارکت مردم بسیار چشمگیر و صفوف جمعیت حیرت انگیز بود تاجاییکه برادران ایرانی ما را که امور امنیتی این حوزه را برعهده داشت متحیرساخته بود، مردان وزنان پیر و فرتوت درصف مردم باشور و هیجان عجیبی دیده می شد، به نظر می رسید که راههای دور و درازی را طی کرده بودند. اما انچه که برای ما مایه تأسف ونگرانی بود ، عدم اگاهی مردم از روش انتخابات و انتخاب نامزدهای مورد نظرشان بود، آراء برخلاف مقتضیات مردم درصندوق های ریخته می شد که هربار از طرف ناظرین هشدار و در گزارشات شان ثبت می گردید، همینطور در داخل کشور، تقلب های فاحش و نگران کننده، روند انتخابات را مختل ساخته بود، و حال که مردم برای دومین بار بسوی انتخابات در حرکتند و پای صندوقهای رای می روند، آیا با تکیه برتجارب گذشته این کار مهم و حیاتی را در پیش گرفته اند ویا که باز هم کاالاول اند؟

درفرایند انتخابات به چند نکته مهم میتوان اشاره کرد:

       1 - مبارزات انتخاباتی نامزدها – درمبارزات انتخاباتی بصورت نهان وآشکار، هرکدام یک ازنامزدها درسعی وتلاش اند که تا طرفداران بیشتری را در مبارزات شان بدست بیاورند، و در این راه از ابزارهای گوناگونی مانند: کمپاین های انتخاباتی ، حضور در انظار عمومی و تبلغات های رسانه ای استفاده می نمایند، و یا به پخش و نشر دالرهای آمریکایی مردم را قبل از قبل خریداری نموده و یا با در آغوش گرفتن رهبران سیاسی و قومی سرنوشت ملت را در بازار شوم سیاست به فروش گرفته اند.

و با وعده و عیدهای رنگارنگ همچون ارتقاء دادن ولسوالی ها به ولایت ، اعمارسرکها و..........اذهان مردم را مشغول ساخته تا آرء آنها را به سود خویش جلب وجذب نماید.

سوال اینجاست که آیا افغانستان به بازار سیاه تجارت سیاسی مبدل گشته و یامردم افغانستان را کالای تجارت سیاسی تصور کرده اند؟ اگر قضیه چنین باشد، پس اراده ملت چه خواهد شد؟

         2- سلامت وصلاحیت نامزدها -  درماده شصت ودوم قانون اساسی بندسوم، چنین آمده است، شخص که به ریاست جمهوری کاندید می شود، از طرف محکمه به ارتکاب جرایم ضد بشری جنایت یا حرمان از حقوق مدنی محکوم نشده باشد.

     درحالیکه درمیان 40 یا 4۱ نامزد کسانی را میتوان سراغش رفت که دست شان تا آرنج بخون ملت آغشته بوده و در طی سالیان متمادی بر عظمت و وقار مردم پا گذاشته اند و سرمایه ملی را با خود درخارج ازکشور انتقال دادند و برایشان تابعیت خریدند ویا کاخهای مجللی ساختند ویا هم شرکتهای کلان تجارتی راه اندازی نموده اند  و هم اکنون بیشرمانه برای بار دیگر آستین بالا زده تا لقمه دیگری از جان ومال این ملت بردارند، عده هم بدون درنظرداشت صلاحیت سیاسی، علمی ، فرهنگی و اجتماعی، صرفا به منظور کسب شهرت و مشهور شدن از طریق رسانه ها و تبلیغات در این عرصه پا گذاشته اند و خود را نامز دریاست جمهوری افغانستان معرفی کرده اند.

       3-  دغدغه مردم درانتخاب نامزدها-  با وعده های رنگارنگ و تبلیغات عجیب وغریب نامزدهای انتخاباتی ، چالش بزرگی فرا روی ملت افغانستان قرار گرفته، که کدام یک از نامزدها را بگزیند، مسله اعتماد سازی یک امر مهم به شمار می رود، این ملت باتجارب گوناگون درکشور روبرور شده اند، رهبران سیاسی وحزبی کثیری را آزموده اند، اما درطول این مدت گزینه درستی نبوده تا ملت افغانستان قلم انتخاب بر آن بکشد، تجربه گذشته نشان داد، که رهبران سیاسی و حزبی ، جزبازی با سرنوشت و احساسات پاک مردم این مرزوبوم،  چیزی دیگری به ارمغان نیاورده اند.

     این حرکت و تصمیم گیری یک گام مهم و حیاتی در سرنوشت این ملت است، درشرایط حساس کنونی، مردم باید با درک و تشخیص درست، بسوی انتخابات گام بردارند و دست بدست هم داده تا مهار سرنوشت شانرا بدست نا اهلان نسپارند و حاکمیت ملی خویش را بدست گیرند، ملت افغانستان زمانی می تواند به یک سرنوشت مشخص برسد، که گل اتحاد از باغ و بوستان اخوت و برادری بچینند و با یک رنگی و یکدلی برای شکوفایی و بالندگی سرزمین شان قدم بردارند، غرور ملی و تاریخی شانرا، که بر دفتر زمان حک گردیده زیر پا نگذارند، دست ازقوم پرستی، مذهب گرایی بردارند، تا نسل فردا قربانی احساسات نیاکان شان نشوند و فرزندان افغانستان انگشت حسرت بخاطر پیشرفت فرزندان دیگرکشورها بردهان نگذاشته  وخود افتخارآفرین باشند.

     فرزندان عزیز افغانستان فرزندان شایسته ای اند، آنها می توانند که در عرصه های مختلف فرهنگی، علمی، سیاسی و تاریخی و... مدال عزت و شهامت را بر گردن اندازند، پس با در نظر داشت چنین شرایط حساس، شرکت در انتخابات و انتخاب دقیق امرحیاتی به شمار می رود، این بارمردم باید با آگاهی بیشتر وارد صحنه شوند و بازیگران عرصه سیاست را مجال بازی باسرنوشت شانرا ندهد، به امید فردای بهتر برای افغانستان عزیز!